İkinci hamileliği ilkine göre hep sorunlu geçmiş anlatıyor.Yorgun ve de üzgün…
Maalesef olmadı bebek yaşamadı…
Kader dedim ,eğer yaşayacak olsaydı bir şekilde…
Düşündüm ve yıllar öncesine gittim.Sene 1984 babamın görevi nedeniyle doğuya yeni taşınmışız.
Okuldan geliyorum annem evde yok.Komşumuz “ağlama gelecek annen” diyor çocukluk işte…
Öğreniyorum ki yan komşumuz aniden sancılanmış hastaneye yetiştirmişler.Bebek altıbuçuk aylık,yarım kilo falan…
Artık nasıl uygun gördülerse haftasına kalmadan taburcu ettiler.Elinde parmak çocukla Reyhan teyze eve döndü.Bebeği merak ediyoruz görmek istiyoruz “yok olmaz” diyorlar.Kadın ağlıyor,genç ve tecrübesiz annemden yardım istiyor.”Korkuyorum” dediğini hatırlıyorum ama…
Bu arada bebeğin adı henüz yok koymak istemiyorlar.
Annem evin içinde hazırlık yapıyor.Göz damlalarını boşaltıp kaynatıyor,tülbentler,pamuklar,sargı bezleri vs…
Önce bebeğin kalacağı odayı iyice temizliyorlar.İçeriye annesi ve annem dışında kimse girmiyor.
Bir paket pamuğa rahatlıkla sığan bebek,göz damlalığının içine konulan anne sütü ile iki-üç saatte bir beslenmeye çalışılıyor.Emme refleksi olmadığı için ağzına damla damla sabırla başında bekliyor annem…
Günün büyük bir kısmını orada geçirmeye başlıyor.
Altını ıslatınca pamukla temizliyor.Zaten altını bağlama şeklinde bir şey söz konusu değil dedik ya parmak çocuk bez ondan büyük…
Biz hala “kapıdan anne ne olur bir görelim” desekte uzun süre izin çıkmıyor.
Öyle böyle derken kırkını çıkardı bebek ve birbuçuk kiloya ulaştı…
İki isim koydular biri “Yaşar”… :)
Seneler sonra kampta karşılaştık.Yaşar askerden dönmüş.Reyhan teyze hemen telefon açtı “Çabuk gel dedi seni biriyle tanıştıracağım”… :)
~~~~~
Şimdi düşünüyorum sadece teknolojik imkan yetmiyor demek ki.
İlgi,inanç,azim ve de İlahi güç…
çok üzüldüm bebeğin yaşamamasına.hayat çok garip geliyor bazen.her şey karışıyor,alt-üst oluyor.ama yine de devam ediyor.dediğiniz gibi ilgi,inanç,çaba istiyor.
YanıtlaSilNasıl soluksuz okudum,keyifle...
YanıtlaSilVe anneciğinin anneliğine imrenerek...
'İnanç ve ilahi güç' kesinlikle canım kesinlikle...
canım benim ya :)
YanıtlaSilhakikaten inanç ilgi azim ve en önemlisi İlahi güç...
İnşallah yaşamıştır diyerek okudum ve yazının son kısmında da çok mutlu oldum. Kader gerçekten de... Başka açıklaması yok.
YanıtlaSilkesinlikle haklısın, sadece teknolojik imkanlarla alakalı bir durum değil insan hayatı. Yiğenim doğduğunda hiperinsülizmliydi, 4 ay küvezde kaldı, ve doktorlar daha fazla bişey yapamayacağız diye bebeği bize verdiler. 6 ay resmen kamp kurduk ablamlara. 2 saatte bir topuğundan kaldık, 3 saatte bir mama verdik, 4 saatte 1 bir ilaç. Birini geciktirsek komaya gireceğini biliyoduk kan şekeri düşüp. Resmen vardiyalı çalıştık ve 6 ay sonunda hiçbişiysi kalmadı:)Şimdi yigenimin doktoru mucize bebek diye okulda öğrencilerine anlatıyomuş bizimkini:)
YanıtlaSilMerhaba, tüylerim diken dike oldu... Mutlu sonla biter umarım diye okumaya devam ettim... Anneniz annelerimiz gibi tahamüllü, inançlı ve hayata bağlı kalabilmek dileğiyle...
YanıtlaSilvalla gözlerim dolarak okudum yazını.Ben çok etkilenirim bu küçücük yavrucaklardan.Çok çaresiz oluyorlar.O küçücük canlar nasıl büyüyüp gelişiyor insan inanamıyor.,
YanıtlaSilÇok etkileyici bir hikaye..
YanıtlaSilOkurken içim titredi inan..
Ve ayrıca koyduğun foto da müthiş..
Teşekkürler bu yaşanmış paylaşımın için canım..
Sevgiler...
Mukadderat...
YanıtlaSilnE KADAR ŞANSLIYMIŞ yAŞAR;ANNENİN DOSTLUĞU,FARKINDALIĞIİSE TAKDİRE ŞAYAN.İMRENDİM!
YanıtlaSilVE BAZEN DE KADERDEN ÖTEYE GİDİLMİYOR..
SEVGİLER...
Off, etkilendim vallaha abla.
YanıtlaSilAnnenize ne büyük minnet ve saygı duydum.Bilinçli kadın,anne,eş,teyze,babaanne,komşu böyle olmalı.Kadınlarımızn hepsi bu seviyede, bilgili yetişmeli.
YanıtlaSilne büyük bir davranış örenekleri sergilemiş.Size,bize heğimize örnek olmuş.
Gönlünüze sağlık.
Çanakkale Şavaşları'nın yıl dönümünü kutlar,şehitlerimize rahmet dilerim.
YanıtlaSilSevgiler
Bir solukta okudum ben de ...
YanıtlaSil7,5 aylık 1,8 kg doğan ve ölümü beklenen bir bebek olan ben, bugünlere gelip bu yazıyı okuyunca çok duygulandım çok ...
ay masal gibi geldi.işte azim ,sevgi ve inançın önüne bazen teknoloji geçemiyor.en güzel kanıtı da bu hikaye...
YanıtlaSil83 te aynından bizde yasadık bebek ablamındı 500gr bebek bursa konur hastanesinde 3 ay kuvezde kaldı 1100grmla hastneden çıktı hiçunutmam 500gr ya kucağınada almadıya ablam dedim ölse üzülürmüsün o gün bebeğin kalbi durdu tesadüftü heralde yada bana bi dersti doktorlr tekparmağıyla basınç yapıp tekrar yaşattılar tabi ben tüm gün ağlamıştım şimdi 28 yaşında 5 yaşında bir oğluda var allah ne isterse o oluyor sevgilerimle...
YanıtlaSilAhhhh gözlerim doldu, tüylerim diken diken
YanıtlaSil