:((

Bütün bir kış telefonlaştık aile dostumuzla her yaz olduğu gibi görüşmek dileğiyle…Telefonda “sıkıntılıyım aslında…Bacanağımın hastalığı ilerledi akciğerindeki illet iyice yayıldı,biliyorsun onu kardeşim kadar çok severim artık hiç kalkamıyor.Kızının mürüvetini görmeden gitmesin istedik.Bir hafta içinde düğün yaptık.”dedi babama…
İzmir’e gidişimize sayılı günler kala gene telefon geldi, bir operasyon geçirmesi gerekmiş fakat ameliyattan çıkamamış aile dostumuz…Dün vardı,bugünse yok !
Bahçesini çok sever,çiçekleri ile tek tek ilgilenirdi.Evleri boş, susuz kalmasın diye bahçeyi sulamaya gidiyorum.Bahçede bir bey çiçeklerle ilgileniyor soruyorum “bacanağı”… İyileşmiş hatta ve hatta değerleri neredeyse sıfırlanmış.Oysa kışın çok hastaydı diye düşünüyorum...
Şimdi başlık düşündüm bu yazıya,”Allah’tan ümit kesilmez”mi demeliyim? Yoksa “Hayat bu yarın ne olacağı bilinmez”mi ? bir türlü karar veremedim…