İçimden bir şey yazmak gelmiyor açıkçası.Sadece haritada yerini bildiğim diyarlarda , hiç tanımadığım insanların üzüntüsünü, en önemliside korkudan faltaşı gibi açılmış gözleriyle bakan o çocukları görmeye dayanamıyorum.Endonezya’da Tsunami felaketi yaşandığında genç çocuk soruyor bana ---Abla kaçsalardı yaa…Binaların tepesine çıksalardı ya da yüksek yerlere…kaçamamışlarmı? –Sen denizde oynarken üstüne küçücük bir dalga geldiğinde başa çıkabiliyormusun? Tokat gibi çarpıyor insanı sersemletiyor.10-15 metrelik dalga geldiğinde kaçman mümkünmü? diyorum…Şimdi ben babama soruyorum.Mesleği icabı bilir cevaplar diye---Baba sığınaklara girseler? – Peki daha uzak mesafelere gitseler.? Yok işte karşında her bakımdan üstün düşman var.Kaçamıyorsun…Sen onun yanında belkide nokta kadarsın.Empati kurarak bizim başımıza gelse diye düşünüyorum ne olurdu? Nasıl yapardık?…Öyle ya da böyle bir yerlerde çocuklar ölüyor,sakat kalıyor,vücutlarına en önemliside beyinlerinde yaralar açılıyor…Dua ediyorum,Umarım en kısa zamanda bu şiddet son bulurda başka çocuklar ölmez diye… 
* Bunun intikamını mı alıyorsunuz? Ama bunu yapan onlar değildi ki?
---------------------------------------------------------------------------------Yukarıdaki yazıya ek: Ülkemin 1984 yılından beri verdiği şehit sayısına bakmaksızın ,bu gelişmelerle ilgili sokağa dökülen ağabeylerin tepkilerinin hepsini samimiyetsiz buluyorum ya da başka bir niyet arıyorum…
1988 yılında sapsarı bir muhabbet kuşu “Limon” ile başladı her şey.Sonra ona sarı renkte bir eş alındı.Aradan geçen zamanda yine sarı renkli üç yavru dünyaya geldi.Yavrular büyünce onların yavruları… beş-altı kuşak yaklaşık kırk adet oldular.Bir ara evde altı ayrı kafes, işin içinden çıkamayınca yakın dostlara dağıtıldı torunlar…Hemen hemen hepsi sarıydı,sadece bir tanesi mavi renkte doğdu… 
