Arzu ile ilkokula birlikte başladık.Aynı apartmanda oturuyorduk,annelerimiz samimiydi,babalarımızda meslektaş...
İlk zamanlar herhangi bir sorun yoktu.Sınav sonuçları, sonra diğerleri gelmeye başladıkça Arzu’nun annesi ona kötü davranmaya başladı.Sebebi sınavda ondan daha iyi bir notlar almam…
Yok öyle sınıf birincisi ya da ikincisi değilim sadece derslerim ondan biraz daha iyi o kadar…
Bu, yıl sonuna kadar bu böyle devam etti.Annesi yeri geldi bizim yanımızda,yeri geldi evlerinde kızcağızı hırpaladı.Koşarak, kaçarcasına bize gelir uzun uzun ağlardı…
Yıl sonu “okuma bayramı” adı altında bir etkinlik yapılacak ,bilmem kaç dakikada en hızlı okuyan çocuklara ödüller verilecek…ben 4. oldum çünkü kitap okumayı sevmiş,bu konuda bayağa çalışmıştım.Bu sefer annesi döve döve eve getirdi Arzu’yu , çocuk korku ve endişeden yazıları okuyamamış son sıralarda yer almıştı…
Yıllar sonra tekrar bir aradayız…Baktım eski günleri düşündüm bir ara…Üniversiteden mezun olmuş,evlenmiş,dünya tatlısı bir kızı olmuş Arzu’nun…
Ne kadar anlamsızdı yapılanlar, annesi pişmanmıdır acaba ? Peki ne değişti ? O da bir meslek sahibi oldu,bende…O da evlendi anne oldu ,bende…
Çocuklarımızı başkalarıyla kıyaslamak ya da yarıştırmak yerine kendisiyle yarışmasını sağlamak, her konuda başarılı olmasını beklemeden onun yeteneklerini ortaya çıkarmak en doğru yol değil mi?…
